Nedense yaşamım boyunca hep unutmak istediklerimi unutamayıp sürekli bir loop'a* düşme hali var bende. İlk zamanlar tanıyan insanların ne kadar neşeli olduğumu düşünürken tanıdıktan sonra bir çeşit depresyon yaşadığımı düşünenler var. Çok yakınımdakilerin ise deli lan bu dediklerini kulaklarımda hissediyorum. His derken belki bu hayatta güvendiğim nadir şeylerden biri . Yanılma payım çok düşük yada göt'üm kalkmış öyle sanıyorum. Yanıldığım şeyleri düşündükçe ikinci şeyin olma ihtimali daha yüksek geldi .
Küçük bir kanser tedavisi sonrası gittikçe düşen moralim , tedavinin iyi geçmesi sonrası bişeyleri değiştirmedi. Hala birçok şey aynı boktanlığı ile devam ediyor . Yazma tarzım bile kötümserliğe geçmiş. Uzun zaman oldu yazmaya çalışmayalı. Kendimle konuşur oldum artık daha çok. Kendimi yargılayıp sonra astığım zamanlardan sonra kendi kendime tartışmalarımda çığır açtığım doğrudur. Buna iten belki de insanların sürekli ya haklısın, ya da boş ver diye boşa avutma çabaları olsa gerek. Yada artık kitapların dergilerin beni sarmadığı gerçeği de olabilir. İşin içinden çıkamayacağımı anlamam aslında çok uzun sürmemişti. İnat bende ki herşeyi uzun yoldan doğrulayarak yapınca geçeceğini düşünmekte diyebiliriz. Ne oldu hesap doğrulandı mı yok. Gene başladığımız yerdeyiz. Tereyağinin eridikten sonra donması gibi , eskisi gibi de değil veyahut yeni hiç değil. Arada saplı kalan bişeyler .
Ne yazacaktım nereye geldim. Aslında büyük bir proje olarak hergünümü kayıt altına alıp sonra ölmeden paylaşma gibi birşeyim vardı, kamera karşısında konuşurken kendimi izlemek sonradan bayağı komik oluyormuş. Doktorların sen artık ölmessin demelerinden sonra bıraktım o işi. Yazılı bişeyler bırakmadan gitmek de istemedim. Bir ara deli gibi yazdım. Sonra onları birinin okuyabileceği riski ile yakıp bir güzel ısındım. bak bugünde saçmaladım. İlaçlar deli gibi uyutuyor mala bağlıyorum galiba.
Kendinize iyi bakın cut!
0 yorum var:
Yorum Gönder
Yazıya yorumunu yap ;