Elimi tutardın, gözlerime bakardın, öyle dalıp giderdim senin gözlerine ben… Gözlerini Kaçırırdın benden hep. Nefes bile almaya çekinirdim çou zaman . Ki zaten; sana sarılıp da kokunu içime çektiğim zaman nefes nefese kalır konuşamayacak hale gelirdim. Çok özledim seni. Çok özledim gülümsemeni. Şimdi gene gülümsediğini görüyorum ara sıra, ama bana değil başkalarına. Ben herkesten farklı olduğumuzu düşünürken sen herkesle aynı kefeye koymuşsun bizi oysa. Öylesine biriymişim senin için, hiç konuşmadan yan yana bile mutlu olabildiğimiz günler geride kalmış çoktan. Ben seni gücümün son damlasına kadar sevmeye hiç çekinmezken, söylesene benim kadar sevmekten niye korktun beni? İlk başta kaçmıştım hep… Çekinmiştim çünkü. Tekrar sevmekten, bağlanmaktan çekinmiştim. Benim aşkla ilgili acı verici anılarım vardı, senin de o anıların bir parçası olmanı istememiştim. Uzaktan uzaktan, sadece bakışarak, hiç dokunmadan özlemeyi; kazanmadan kaybetmeyi tercih etmiştim. Sonra dayanamadım. Koştum sarıldım sana. Sonunun bu kadar kötü olacağını bilmeden sarıldım. Sımsıkı sarıldım. Sana sarılırken sanki hayata sarıldım. Ve ben uzun zamandır küstüğüm her şeyle yeniden barıştım. Korkmadım artık sevmekten, güvenebileceğim birini bulmuştum çünkü.
Kim ne derse desin sen benim her zaman güvenebileceğim tek insandın. Hala da öylesin. Seni kendimden uzaklaştırmak için elimden geleni yaptım, ben sana daha fazla bağlanıp üzülmeden sen benden git istedim. Hem zaten o kadar da sevmemiştim seni… Yani öyle zannettim. Ama benden gidip de yüzüme bile bakmadığın zaman; seni her zamankinden on kat fazla özledim. Camda durup da uzaktan uzaktan bana bakmanı özledim, başkaları yanımızdayken kaçamak kaçamak gülüşüp yalnız kaldığımızda ellerini tutabilmeyi özledim. Ve ben sadece seni istedim; sen başkasına gittin.
Bir zamanlar göz göze geldiğimizde bile nefes alamazken, şimdi hıçkırıklarımın ardı arkası kesilmiyor. Evet gene nefes alamıyorum. Ama bu sefer içimdeki o çok kötü duygudan… Kime gitsem ne yapsam olmuyor unutamıyorum işte. Sen anlamıyorsun. Oysaki anlaman gerekirdi, çünkü sen de benim gibiydin. Sen de beni başkalarında unutmaya çalıştın. Tek fark ben unutamadım sen bunu başardın.
Hani derler ya ‘unut beni’ diye; Sen çoktan unutmuşsun… ‘Tekrar hatırla beni’. Hem de güzel hatırla. Kimse aklına geldiğinde gülümseme ama beni düşündükçe gülümseme oluşsun yüzünde. Beni artık sevmeni istemiyorum, zaten olmaz biliyorum. Kim bilir şimdi kimler var kalbinde, ama ne kadar pek hoşuna gitmese de tekrar diyorum; ben farklıydım sende. Belki birileri beni düşünüp her gece içecek, belki birileri seni sonsuza dek özleyecek. Ama yine de hiçbiri bize benzeyemeyecek. Ben farklıydım. Sen farklıydın. Biz farklıydık. Bir daha birleşemeyecek olsak bile…
Beni hatırla hep. Söylemesen de kimselere..
n. develi..
0 yorum var:
Yorum Gönder
Yazıya yorumunu yap ;