Sensiz güneşim batmış gibi karardı içim. Hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor. Nedenler beynimi kemirip gitmiş. Bundan kurtulmanın yolu nedir, çaresi nedir bilmiyorum. Sonrası geceleri uyuyamamak, yavaş yavaş ağır bir baskı altına girmek ve en sonunda onun altında ezilemek, kendini ve düşüncelerini kaybetmek, umutla birlikte düşünme yeteneğinide kaybetmek, delirmek. Elimde olmayan o kadar çok şey nedeniyle o kadar baskı altına giriyorum ki. Ölsem kurtulacağım gibi. Artık hiçbirşeyi bilmek istemiyorum, öğrenmek asla! Ne yapmam gerekiyor ne tepki göstereceğim onu da bilmiyorum çğrenmedim, öğretilmedi belki de. Bütün hedefler, amaçlar biranda ulaşılmaz oldu sanki herşey bir anda...
Önemsenmediğini şimdi anlamak, istenmediğini önceden anımsamak, birine karşılık beklemeyerek değer vermek ve onu istemek hayatın en büyük hatalarını veriyor sana. Samimiyetsizlik ve konuşmamazlık birazda geçmişe karşı duyulan küskünlükden ibaret olsalarda onu hiç tanımamam ama yakından tanımak istemem onun beni tanımaması karşısında hiçe dönüştüler. Fırsatım vardı oysa. Kendimi tanıtabilirdim. Ama neye yararki diye düşündüm? Yıllardır tanıdıklarıma sanki tanıtabildim mi kendimi? Başarabildim mi? Anlatabildim mi içimdekileri. Hayata hep farklı açılardan baktım kimse olamadım. Onlara benzeyemedim.
Önemsenmediğini şimdi anlamak, istenmediğini önceden anımsamak, birine karşılık beklemeyerek değer vermek ve onu istemek hayatın en büyük hatalarını veriyor sana. Samimiyetsizlik ve konuşmamazlık birazda geçmişe karşı duyulan küskünlükden ibaret olsalarda onu hiç tanımamam ama yakından tanımak istemem onun beni tanımaması karşısında hiçe dönüştüler. Fırsatım vardı oysa. Kendimi tanıtabilirdim. Ama neye yararki diye düşündüm? Yıllardır tanıdıklarıma sanki tanıtabildim mi kendimi? Başarabildim mi? Anlatabildim mi içimdekileri. Hayata hep farklı açılardan baktım kimse olamadım. Onlara benzeyemedim.
Peki ya gelecek ?
Gelecek nedir ki?
Artık geleceğe dair umuda dair birşeyler duymak istemiyorum. Dün, bugün yarın .. Herşeyin nereye gidebileceğini kestirebiliyorum sadece bu. Olması gerektiği gibi belki de. Hayattan kaçamıyorum, bir yön veremiyorum. Kaçıyorum sanki. Bu bir yenilgi midir? Bir kabulleniş? Bitmişlik değil belki ama... Bitirildiğini görmek..
İnsan sevdiklerini kaybetmek zorunda değildir. Ama birgün teker teker kaybeder.
Sevginin ve insanlığın kanatlarına yapışın siz genede.
En büyük korkularım birer birer gerçekleşiyor. Dostlarımı kaybediyorum, hastalığım gene başlıyor o oda gitti yada gitmek üzere.. Korkuların gereçekleşmesi nedir? Geleceği görmek mi yoksa yokoluşunu izlemek mi ?
Herşey içimde ve dışımda paramparça oluyor. Kahve gözlümü kaybettim yada kaybetmek üzereyim. O da gitti gidecek !
Niye yaşıyoruz bilmiyorum ne mutlu edebildik ne mutlu olabildik. olabildiğinde umutsuz !
0 yorum var:
Yorum Gönder
Yazıya yorumunu yap ;